วันพฤหัสบดีที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

ชาวสวนยางผู้รักสงบ


เช้ามืดวันที่เราจะไปดูการกรีดยางของคุณลุงสำเริง ทุกคนพยายามลุกขึ้นจากที่นอนให้ได้ เมื่อเห็นความกระฉับกระเฉงของคุณลุงสำเริงกับผู้ใหญ่ชาติชายแล้ว ไม่ว่าจะง่วงเพียงไร ก็ต้องไปดูการกรีดยางให้ได้ นอกจากด้วยความนับถือความเป็นมืออาชีพของชาวสวนยางแล้ว ก็ด้วยเหตุผลว่านี่เป็นครั้งแรกแลละอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ชาวเมืองอย่างเราจะได้วิธีการกรีดยางใกล้ๆ เช่นนี้ ผู้ใหญ่บ้านบอกว่า

“ชาวสวนยางเป็นพวกรักสงบ เพราะเราต้องตื่นมาตั้งแต่ตีสอง ตีสาม เพื่อกรีดยาง
จะไปทะเลาะอะไรกับใครเข้าก็ไม่ได้ อันตราย แล้วก็ต้องขยันด้วย ถ้าตื่นสายกว่านั้นน้ำยางจะหมด”
หลังจากแนะนำเครื่องแบบที่ต้องใส่ในการกรีดยางแล้ว คุณลุงสำเริงก็เริ่มกรีดให้ดู น้ำขาวๆ ขุ่นๆ ไหลลงมาที่กะลาที่ผูกไว้กลางลำต้นเพื่อรองรับน้ำยา น้ำยางเหล่านี้จะกลายเป็นขี้ยางที่กลิ่นเหม็นพอควร แล้วถูกส่งไปให้กลุ่มยางพาราในชุมชน เพื่อรวมกันขาย ผู้ใหญ่บ้านเคยเล่าให้ฟังว่ายางพาราพวกนี้เอาไปแปรรูปทำอะไรได้หลายอย่าง แต่คนในชุมชนก็ยังต้องซื้อสินค้าแปรรูปพวกนั้นมาอีกที ผู้ใหญ่ชาติชายหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งชุมชนบ้านจำรุงน่าจะผลิตรองเท้ายางใส่เองได้ ชุมชนบ้านจำรุงต้องพึ่งตนเองได้จากสิ่งที่ตนเองมี แล้วใช้ทรัพยากรนั้นให้เกิดประโยชน์สูงสุด หลังจากที่เราทำความรู้จักกับชุมชนนี้และเรียนรู้ในหลายๆ กิจกรรมกลุ่มในชุมชน เราเชื่อว่าบ้านจำรุงจะพึ่งตนเองได้อย่างเป็นอิสระแท้จริง ด้วยทุนทางสังคมและวัฒนธรรมที่มี และมีรองเท้ายางที่ผลิตเพื่อใส่เองได้ในสักวันหนึ่

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น